આજે મિત્રો તમારી સમક્ષ રાજસ્થાની પ્રવાસનો એક નાનકડો કિસ્સો મુકું છું.
માઉન્ટ આબુના પ્રવાસનો એક હૃદયસ્પર્શી કિસ્સો
અમે સવારે ફ્રેશ થઈને ભગવતી હોટલમાં સવારે નાસ્તો કરવા માટે ત્રણ મિત્રો ગયા. સવારની ગુલાબી ઠંડીમાં રાજસ્થાની આલુ પરોઠા અને ચાનો ઓર્ડર કર્યો. પહેલા થોડી ચા પીધી. બાદ આલૂ પરોઠા મંગાવ્યા. હું આમેય ચા નો રસિયો એટલે નાસ્તો કર્યા બાદ ફરી ત્રણેય મિત્રો માટે ફરી ત્રણ ચા મંગાવી.એમાં બન્યું એવું કે એક મિત્રને ચા નહોતી પીવી એટલે અમે બે મિત્રો એ ચા પીધી. એક ચા વધી.હવે...?
એટલામાં મારી નજર એક બહુ જ ઉંમરલાયક વૃદ્ધ દાદા પર પડી. એ રાત્રે -5℃ તાપમાન હતું જેથી તમે અંદાજો લગાવી શકો કે સવારે કેટલી ઠંડી હશે.જેઓ આટલી ઠંડીમાં સવાર સવારમાં પોતાના ગુજરાન માટે કઈ પોટલામાં બાંધીને વેંચતા હતા એવું લાગ્યું મને. મેં તેમને મારી પાસે બોલાવ્યા તેમને એમ કે કંઈક લેવું હશે એટલે બોલાવે છે તેઓ મારી પાસે આવ્યા.એવો પોતાની ભાષામાં બોલ્યા, ક્યાં ચાહિયે ? મેં કહ્યું, મુઝે કુછ નહી ચાહિયે. ક્યા બેચ રહે હો આપ ? ઉસને જો બેચ રહે થે વો બતાયા. તેઓ ધાણા એટલે કે લીલી કોથમીર વેચી રહ્યા હતા. મેને કહા, મુજે કુછ નહી ચાહીએ પછી મેં એમને કહ્યું તમને કંઈ લેવા માટે નથી બોલાવ્યા. બસ ચા પીવા માટે બોલાવ્યા છે તો પોતે મારી સમક્ષ બે હાથ જોડીને ઊભા રહ્યા અને ઉભા ઉભા ચા પીવા જતા હતા એટલે મેં કીધું અહીંયા બાજુમાં ખુરશીમાં બેસી જાઓ અને પછી ચા પીવો. પછી તેમની સાથે થોડીક વાત થઈ કે તમે આવું કેમ વેચો છો ? તમારા છોકરા શું કરે છે ? પણ તેઓની વાત પરથી લાગતું હતું કે તેઓ દુઃખી હશે પછી અમારે ફરવા જવાનું મોડું થતું હતું એટલે મેં તરત ઊભા થઈ ગયા અને મારી સાથે લગભગ બે થી ત્રણ વાર હાથ મિલાવી રામ-રામ કર્યા.છુટા પડતા પડતા બે ત્રણ વાર તો હાથ જોડીને આભાર માન્યો.તેમની સાથે પડાવેલ એક ફોટો પણ અહીં શેર કરું છું.
મિત્રો મારે કહેવાનું એટલું છે કે જે વ્યક્તિને આપણે ઓળખતા નથી અથવા જેને બહુ દુઃખ જોયા છે અથવા હેરાન થયા છે એને થોડો ઘણો પ્રેમ અને સહાનુભૂતિ મળે તો તે ખૂબ ખુશ થઈ જાય અને ભાવવિભોર બની જાય છે. દાદાની આંખોમાં અને ચહેરા ઉપર જે મેં ખુશી અને આનંદ જોયો હતો એ ખાલી ફક્ત એક ચા ની પહેલી માટે જ હતો. બે અલગ અલગ પ્રદેશ (રાજ્ય) ના લોકો અને ચાની પ્યાલી જેનાથી મળ્યા હતા.
Tr Dilip Rathod (દિલુ ડાયરીમાંથી)
